Maand: september 2021

Als je met schelp en credential op weg gaat naar Compostella of Rome of een ander heilig oord, kan je gebruikmaken van overnachtingsmogelijkheden bij particulieren, gemeentelijke herberg, kloosters, hotels of B&B’s aan een redelijke prijs. Eigenlijk vind ik een overnachting bij particulieren best wel interessant, dan weet je niet bij wie je terecht komt. Zo ben ik al bij een keramiste geweest, een beetje hyperactieve dame, en vannacht was het een gestampte boer die vanmorgen bomen gaat kappen. Wie weet waar kom ik nog terecht.

Bij André heb ik gepolst hoe dat nu zit met die bespoten bieten. Hij wist ervan en blijkbaar zullen die bieten toch verwerkt worden om methaangas uit te halen. Twee kilometer verder passeer ik zo’n centrale. De bedoeling is om gas te halen uit mest, afval van oogsten enzo. Groene energie?

Nu stap ik twee dagen langs het Canal Haute Seine, 36 km. Totnogtoe helemaal alleen, of toch niet; een fietser heeft me in het opgaan en het terugkomen (van de bakker?) gezien. Verder nog een blauwe reiger, ik geef hem geen ongelijk want het kanaal zit vol visjes van diverse grootte. En nog veel ratten met een pluimstaart, zo noemt Erik een eekhoorn. Een zwaan en een koppel fietstoeristen deze namiddag. En een ragondin, volgens mij een bever, maar Google Translate wil het niet goed vertalen. Buiten twee lege flessen en een bidon heb ik nog niets zien dobberen of varen op dit kanaal.

Gisteravond heb ik uit grote frustratie mijn voornaam gesuprimeerd, ik laat me nu Marie noemen, mijn tweede voornaam. Griet is te moeilijk voor de Fransen.

Vanmorgen las ik het nieuwsbericht dat in België code geel van kracht is, hier houden we het op enkele buitjes. Dus poncho aan, poncho uit en opnieuw en opnieuw… Tot om 19u de sluizen pas echt opengaan.

Vannacht een onweertje met welgeteld één donderslag, maar dan wel een serieuze. Voor de rest van de dag bewolkt met wat lichte regenbuien en warm, nog 28gr aan de overnachtingsplek.

Niemand tegengekomen, een hartelijke ontvangst op het logeeradres.

Dat de vallei van de Marne een rijke streek is, is duidelijk; het ene chateau volgt op het ander. Volgens Vincent komt dat door de champagne.🤑

Vincent was eerst niet erg communicatief, het is zijn eerste Camino en nog wat onwennig, maar het betert.

De weg naar Compostela loopt normaal rond Sézanne, maar ditmaal wijk ik af om in het stadje geld af te halen en en passant wat fruit te kopen (en op te eten), en een stempel te halen op de toeristische dienst. Het biertje op het terras vlak aan de kerk was lekker! Vincent overnacht hier in het duurste hotel, de rest was volzet.

Vanavond ben ik goed terechtgekomen bij een mevrouw die al mijn klederen wil wassen en de reservering voor de volgende twee dagen gedaan heeft. Ben ik alweer gerust, en goedkoper gesteld.

Het vertrek van de dagtrip is al omhoog.

‘Jaja mevrouw, de weg is goed aangegeven, dit jaar hebben ze de bewegwijzering bijgewerkt, het is ginds rechts en als het bos begint, nog even naar beneden en dan rechts aanhouden.’ Dat vertelt me een vriendelijke mevrouw die denkt dat ik verlorengelopen ben even na Morangis. Wat ze niet weet is dat dit de laatste wegwijzer is door het bos voor 5 km. Hun potje verf was zeker leeg. Gelukkig kan ik me redden met Maps.me. Ik kom in de bossen op een zwaar gehavend pad(?) met stukken modder waar de kikkertjes me voor de voeten springen. De everzwijnen hebben zich hier goed geamuseerd. Ik zie sporen van graan, ze krijgen hier eten zodat ze de druiven gerust laten en op 1oktober begint het jachtseizoen. Dat wordt een feestmaal.

Eerst wou ik tot Montmort stappen maar daar aangekomen zie ik waarom het hotel niet antwoordde om te reserveren: het is gesloten. Gelukkig is de bakker die niet veraf woont wel open.

Voor het laatste stuk tot Baye kies ik een gerichter pad. Bij het hotelletje staat een jonge medepelgrim te wachten. Vanavond om 19u30 wordt het eten geserveerd en kan ik wellicht kennismaken.

Even met een boog rond Epernay gewandeld; in vogelvlucht ong 9 km, in het echt 12 km tussen de wijngaarden, op en neer en soms heen en weer🤨

Als je goed kijkt, zie je rechtsboven de weg het gebouw Bellevue, waar ik vertrok. Vanaf deze foto stapte ik nog een uur tot Moussy.

Elke dag ben ik verwonderd dat ik zo vuil ben, dat zou natuurlijk door de mix van zonnecrème, stof, zweet en zon kunnen komen.

In Hautvillers word ik op straat aangesproken door iemand van het diocees die mij absoluut een stempel wil geven en hij wijst me de weg verder.

U zal ontgoocheld zijn over het kortere traject vandaag, maar morgen haal ik de achterstand beslist in, het heeft alles te maken met het vinden van overnachtingsmogelijkheden

Het is zeer druk langs het Canal l’Aisne- Marne, veel zondagsjoggers en fietsers profiteren van het mooie weer. Als ik de eerste druivenlaars bereik, passeert een auto, de chauffeur tikt overtuigend tegen zijn voorhoofd. Misschien heeft hij gelijk?

Vanmiddag geniet ik van een heerlijke salade met rode biet, schapenkaas, gerookte ham enzo. Het is tenslotte zondag. En ik mag mijn foon bijladen. Naast me zitten twee Hollandse Drellen. Dan zijn ze nog verwonderd dat men tegen mij veel vriendelijker is.😳 ( Drel komt uit het lied Jozefien van Wim Sonneveld)

De namiddag verloopt voornamelijk door de bossen en daar ben ik blij mee, daar is tenminste schaduw. Hier liggen de dorpjes dicht bij elkaar, de wijnhuizen zijn echter meestal gesloten op zon-en feestdagen.

Vanavond slaap ik in een gite midden in de druivenlaars.

De weersvoorspellingen zijn me goedgezind, een beetje bewolkt vandaag en warm tot zeer warm de volgende dagen. Ik wens jullie hetzelfde toe!

Aan de linkerkant hoor ik het gerij op de E420, de autostrade van Charleroi naar Reims, die langs Rocroi loopt, waar Els me 5 dagen geleden afzette. Ik begin in pelgrimsmodus te komen. Normaal duurt dat een dag of 10. Wat ik daaronder versta, is niet simpel om uit te leggen, een soort van onthechting, een ‘je m’en fou’-gevoel, …

Was de slaapplek gisteren wat basic, dan haal ik vandaag de schade weer in: een hotelkamer met ontbijt, wel wat prijziger. En ineens een reservering voor morgen geplaatst bij het ontvangst-comité RP51

De kaars voor mijn moeder brandt al in de kathedraal.

Hopelijk helpt het voor de genezing van de sleutelbeenbreuk.

De lichtshow op de kathedraal begint om 21u30, als ik nog wakker ben, ga ik kijken, het zou een vernieuwde versie zijn.

Vanmorgen heb ik afscheid genomen van de eerste twee pelgrims die ik tegenkwam. Marc uit Neerpelt haalt me na een kilometer of vier in met de fiets, hij rijdt de voetgangers route volgens de aangepaste plannen van een ondertussen overleden vriend. Christian stapt tot Saint-Loup-en-Champagne, ergens halverwege mijn traject vandaag. Hij is 72 en te dik(zegt hij zelf).

Het weer is schitterend, en zelfs al wat te warm als ik rond halfvier Bazancourt bereik. En dan denk je dat je alles meegemaakt hebt en kom je backstage in de gemeentelijke feestzaal terecht waar je gratis kan overnachten. Het enige bed met een compleet aantal latten heb ik al opgesteld. Er zijn wel twee toiletten en twee douches en een microgolfoven en waterkoker. De tweede deur geeft uit op het podium.

En morgen trek ik verder naar Reims, 15km. Daar hoop ik toch enkele kerken te vinden die open zijn om kaarsen te ontsteken. Alle kerken die ik tot nu passeerde waren op slot.

Buiten het bed dat wel erg hard doorzakt, heb ik niets aan te merken op deze Pelgrimsherberg. Zo zouden er meer moeten zijn.

Vandaag neem ik een rustdag; slechts een 6á7 km naar een dorp met meer faciliteiten. De volgende overnachtingsmogelijkheden zijn in Bazancourt zo’n 22km verder. Een nieuwe herberg met 8 bedden en gereserveerd in het restaurant waar ik de code van de deur ben gaan afhalen.

Onderweg hierheen kreeg ik gezelschap van een dame die een wandeling maakte met de hond van haar zoon. Zij vertelde me o.a. dat de boer die zijn veld bewerkte, dat deed om de suikerbieten te vernietigen omdat ze gespoten waren met een toxisch product. Compensatie en of de grond vergiftigd is, weten de 300 getroffen boeren nog niet.

Nu zakt de afstand toch een beetje.

Ik dacht gans alleen in de herberg te slapen, tot Mark aankomt en een tijdje later Christian binnenvalt. 3 Belgen: een Vlaamse, een Vlaming met Nederlandse roots en een Waal met een Vlaamse moeder. Voertaal is Engels. Eindelijk andere pelgrims.

Na een heerlijke nacht en een overvloedig ontbijt, kan ik weer op pad. Met een pak goede wensen en nog een uitleg waarom zij antivaxers zijn en milieubewust. Nochtans, Luce was ook verpleegster. De dag was goed begonnen temeer omdat ze me vijf jaar jonger schatte.

Van de volle bio-melk die ik vanmorgen in mijn drinkbus deed, wil ik ook nog iets vertellen. Door het schudden is de room omgevormd tot een klein boterklontje. Leuk neveneffect.

Op het kerkhof in Lalobbe sloop een vos rond, het is vermoedelijk een ziek exemplaar.

Onderweg passeer ik een andere kilometer-aanduiding; 2491 km. Als dat zo doorgaat, elke dag +750 km, kom ik er nooit😳.

Vanmiddag kwam ik in Signy-l’Abbaye en heb ik aangebeld bij mw Boucher, de plaatselijke contactpersoon. Ook zij heeft geprobeerd om een bed te reserveren in Justin-Herbigny. Doch bij aankomst rond 17u15 bleek de refuge gesloten. Wat nu gedaan in een dorp waar zelfs geen winkel is.  Dan maar richting kerk wandelen. Onderweg passeer ik ‘la mairie’ alwaar het telefoonnummer van de burgervader uithangt. Die vraagt me om naar de kerk te komen en de gemeente-werkman en de burgervader regelen een plaats in de gemeente Herberg van Hauteville, drie kilometer verderop. De sleutel was af te halen bij de burgermoeder aldaar, en zo heb ik toch een bed vannacht en een electrische aansluiting om mijn smartphone op te laden, want die viel plat natuurlijk.