Als ik stond te wachten aan het pelgrimsbureau vorige dinsdag om mijn Compostela af te halen, werd ik geïnterviewd door een Franse journalist, Hervé Pauchon, die maakt een reeks De Saint- Jacques à Compostelle. Een stukje van het interview is te beluisteren op pod.link/1611769231 #66. En met Courtois die voor Real Madrid een prachtprestatie neerzette, zijn de Belgen graag gezien hier.
De check-in verloopt vlekkeloos, wel 1u21 min vertraging.
Iets na de vijven ben ik terug thuis aangekomen en de plaats in bed is nog vrij🥰.
Gisteravond weer niet alleen gegeten : Lucas liep daar ook ergens rond volgens Dominique, een andere Fransman. Vandaag gaan we samen met de bus terug naar Compostela.
De zonsondergang heb ik gemist omdat de albergue sloot om 22u en dat was te vroeg voor de zon.
Pedra dos Cadris. Als je aan een nierziekte lijdt, of rug- of hoofdpijn, moet je hier 9x onderdoor kruipen. Na 1 keer geef ik het op, niet met rugpijn gelukkig.
Als ik wakker word, zit de geur van koeien in mijn neus, waarschijnlijk ruik ik ook zo🐂. Om 5u waren ze al aan’t rommelen. Zelfs met oordopjes hoor je dat. Om 6u is het nog niet licht, maar het oplaadbare lampje dat ik jaren geleden van mijn jongste zoon kreeg, heeft weeral zijn dienst bewezen.
Zeebriesje met eucalyptusgeurNu is de Camino echt voorbij
Ik heb zelfs een officieel attest dat de Camino naar Muxia gelukt is, en dat in de hitte.
In de herberg heb ik weer wel geluk, maar geen bekenden, om te slapen is dat niet erg.
Morgen ga ik door naar Muxia, hopelijk vind ik daar ook weer gemakkelijk een bed. Wat meer problemen stelt, zijn de bussen op zondag; vanuit Muxia zijn er geen naar Santiago, en ook niet naar Fisterra. Vanuit Fisterra zijn er op zondag wel enkele bussen, te voet is geen optie. Ach, we zien wel. Aha, er schijnt toch een bus te zijn, ik ben wel redelijk laat in Compostela terug, maar dat komt dus wel goed.
Weer weg, tot 26°, en geluk in de gemeente herberg.
Als ik het Seminar menor wil verlaten, sluit een Italiaanse dame de deur met de vraag Finisterra? We lopen en lachen de ganse dag door tot Negreira, daar vinden we een onderkomen, iets later is de albergue volzet.
Jaja. Het is weer zover. En elke keer is anders. De aankomst vandaag was met wat regen en dan weer zon, en vele blije gezichten en hernieuwde contacten .
Om de Compostela af te halen, werd een ingewikkeld systeem uitgedokterd en was zelfs een masker verplicht. Voor het bewijs van afstand mocht ik zelf een getal opgeven, ze konden dat niet berekenen. Zal het achteraf zelf wel eens optellen.
In het Seminario menor zijn de slaapzalen precies kleiner geworden, of ben ik in een andere terecht gekomen? Deze telt 10 bedden. Voor twee nachten zal dat wel lukken.
De eerste 19km gaan langs onofficiële pelgrimswegen en zijn heerlijk kalm. Dan kom ik op de C Frances en hier lijkt het hek van de dam. De eerste stemmen die ik achter me hoor spreken Vlaams, het zijn twee jonge meisjes uit een school in St Truiden, ze vertrokken in Sarria. In de eerste bar kom ik al bekenden tegen van de C Primitivo en de C del Norte. Iedereen is hier dus en we gaan allemaal tot O Pedrouzo, nog 19 km te gaan. Als ik in de bar ben, schuift de laatste bui voorbij en tijdens de laatste kilometers voor vandaag komt de zon zelfs tevoorschijn.
Dit is ook iets dat ik nog nergens anders zag; honden bij de weide dieren, zoals schapen of geiten . Hier zullen ook wel wolven en vossen zijn, denk ik dan. Dat verklaart ook het grote aantal honden dat je hier ziet, en die zijn niet altijd aangelijnd of opgesloten. Of zijn die om de pelgrims af te schrikken? Ze kennen wel allemaal het gebaar van stenen oprapen en eventueel gooien of stokkengezwaai.
De afstand vandaag is ietwat gemanipuleerd; vanmorgen heb ik samen met Lucas, een Fransman, de doorsteek naar de C del Norte gemaakt, en dat was echt een opluchting: geen andere pelgrims, geen huizen, weinig verharde wegen…. Na 27 km hebben we besloten om een taxi te nemen tot we samen waren met Jean Louis, Gilles en Christian, oudbekenden. De afstand tot Compostela klopt exact, zelfs als de taxi niet meegerekend wordt, de afstand was iets verder. De eerste die ik opnieuw ontmoet op de Norte is Bettina, en dat zal niet de laatste bekende zijn. En in Compostela komen we wellicht allemaal terug samen, ik vermoed dat ik daar dinsdag zal arriveren.
Monasterium van Sobrado in de regen
Als reactie op wat p. Louis schreef, wil ik nog eens zeggen dat deze blog gerust mag gedeeld worden, grote geheimen staan er niet in en ik wil heel graag mensen overtuigen om door de ervaringen die ik heb / gehad ook de weg op te gaan. Mijn ervaring is dat de eerste stap de moeilijkste is. Je losmaken van wat je gewoon bent, durven vertrouwen dat alles in orde komt, is niet gemakkelijk en je komt jezelf tegen, wees daar maar zeker van. Wat mij al de eerste keer opviel, was hoe weinig een mens nodig heeft om te leven: hoe minder ballast je meeneemt, hoe lichter je rugzak, hoe beter. Je wordt ook geconfronteerd met je grenzen, vooral lichamelijk, luister ernaar! Er zijn veel verschillende manieren om een pelgrimstocht te ondernemen, voor ieder wat wils. Meer practische informatie kan je ook vinden op de site van het Vlaams Compostela genootschap.
Gelukkig was het minder warm dan voorspeld, wel nevelig en zwoel.
Ochtendnevel met kerk
Omdat ik toch nog altijd de C Frances wil mijden, heb ik gisteren al gereserveerd in albergue El Ponte in Ferreira (Romeins bruggetje in de buurt), gerund door een Nederlands paar, en Ria heeft al gezegd dat zij inderdaad een alternatieve route uitstippelden. Ik zal er wel achterkomen.
Na de vele koeien, zie ik hier ook landbouw, en ruik ik de velden die versbemest en omgeploegd zijn.
Zwarte grond
Mooie herberg trouwens en er is een vegetarische maaltijd vanavond tot ongenoegen van een aantal Spanjaarden die absoluut vlees willen.
