Griet op weg naar Compostella
Goed stapweer: zon en niet te warm, wat wil je meer? Een plaats om te slapen, weer een probleem, en toch weer opgelost. Dit keer is het père Bernard die me uit de nood helpt. Een matras in een nieuw parochiecentrum.
Issoire is een grote stad met een voormalige abdij waarvan enkel nog de kerk, prachtig geschilderd, overblijft. Er is ook een toren met klok. Het ruikt hier nog naar de Romeinen en de eerste christenen.
Redelijk zware tocht door enkele pittige klimpartijen. Maar toch genieten van prachtige vergezichten en van Saint- Saturnin, één van de mooiste dorpjes van Frankrijk. Daar is zelfs een antiquair open, maar veel oude knopen heeft hij niet. Voor degenen die dat nog niet weten : ik verzamel al 15j oude knopen, een andere passie van mij.
Gisteren kreeg ik nogmaals de bevestiging van mijn werkgever dat oktober volledig vrij is, waarvoor dank. Het laatste zinnetje was echt wel stimulerend om door te gaan: ‘Ontspan lekker verder en blijf vooral gaan’ met een smiley erachter.
Ik hoor net van een koppel dat zij de ganse dag regen hadden. Dat waren de donkere wolken die de ganse dag links van mij voorbijzweven. Rond twee uur is er wel een wolkje boven mij, maar langer dan een kwartiertje houdt die het niet vol.
Vannacht goed geslapen in mijn tijdelijk kasteeltje, ik zeg kasteeltje omdat ik me herinner van de geschiedenislessen dat daar ook wel toiletten en stromend water ontbraken. Hoe doe je dat dan? vraagt Raymond me aan de telefoon, welja, op de natuurlijke manier. Helemaal alleen was ik niet, vliegen, spinnen en gekrabbel en pootjes boven het plafond.
De gevolgen van de wespensteek verminderen duidelijk.
Even een reactie op jullie reacties op de blog: ik lees die met veel plezier, het kan een tijdje duren vooraleer ze op de blog verschijnen omdat Peter elke reactie bevestigt zodat er geen gekke dingen op komen. En dan nu de reactie op Hildes bericht over alleen stappen. Dat is niet de eerste keer en zeker niet de laatste dat ik die hoor, maar de enige persoon met wie ik de weg wil doen, is Raymond. Ondervinding leerde me dat het moeilijk is om langer dan drie dagen op te trekken met een andere persoon, trouwens, er zijn hier geen andere personen. Tot nu kom ik nog goed overeen met mezelf.🙃
Nog een tip voor uw komend bezoek aan deze streek: Marsac. Mooie abbatiale kerk en – tuin.
En dan komen de voorsteden van Clermont-Ferrand, die ik omzeil met de trein en dan is het fijn om in Frankrijk te zijn: senioren biljet vanaf 60 j. Tijdens de namiddag hang ik de toerist uit en bezoek ik enkele kathedralen, 2. Clermont-Ferrand is ook de moeite waard, ligt in de schaduw van de Puy de Dôme. En weer geluk: een bed bij de Clarissen in Chamalières, 2 km van het centrum en nog wat dichter bij de Puy de Dôme, in vogelvlucht slechts 7km hiervandaan.
Hier start de via Arvernia, 506 km, langs Aurillac en Rocamadour door het Centraal Massief naar Cahors. Dit is nog een vrij recente weg, in 2005 is hij geopend, en ik denk niet dat hij drukbewandeld wordt. De beschrijving die ik heb deelt de afstand in 21 stukken, maar het zal van de overnachtingsplekken afhangen of ik die planning kan volgen. Alea iacta est.
Mooie stapdag!
Iets na de middag kom ik voorbij de standbeelden van Rufino, ik hoor iemand kappen en de kunstenaar is bezig. Hij maakt kunstwerken van de rotsen, allemaal om respect af te dwingen voor de vrouw.
En dan begint de kruisweg om een bed te vinden, uiteindelijk beland ik in Gimeaux in een oude woning even buiten het dorp, nog in verbouwing, zonder toilet en leidingwater. In de tuin mag ik plukken wat er is: druiven, tomaten, zelfs rijpe vijgen. Een groot bed staat boven te wachten. Weer gelukt.
Gisteravond was het feest in het dorpje ‘Bouge ton bouble’. Wat er diende bewogen te worden, waren les fesses, en met een expliciete tekening en guirlandes met slipjes werd duidelijk gemaakt wat daarmee bedoeld werd.
Buiten wat verre ketelmuziek heb ik er geen last van gehad, in de abdij was het muisstil, enkel tijdens de aanbidding voor het avondeten zongen de negen zusters de liederen die daarvoor toepasselijk zijn. En opmerkelijk: deze morgen was alles netjes opgeruimd, om 24u zijn de podia afgebroken, dat vertelt me een dame die de eerste zorgen toedient na een wespensteek in mijn pink.
Want ja, een pelgrim is niet immuun voor de dingen des levens en dat vond een wesp vanmorgen ook en prikte me in mijn pink. Voor de gevoeligen onder u: sorry, maar ze heeft het niet overleefd. Als ik in het dorpje kwam, vroeg ik een jongedame of er een pharmacie open was om de steek te verzorgen. Neen dus, maar wel de eerste zorgen+ een koffie en een gezamenlijk gebed bij haar st Jacobsschelp. En dan verder. Tegen de middag kom ik in Charroux. Ik ga een ijsblokje vragen in een bistro, de mevrouw reinigt net de tafels. Als ik uitleg waarvoor ik dat nodig heb, vraagt een vrouwenstem of ik allergisch ben voor wespen want zij heeft een antihistaminicum in haar auto. Ik laat me overhalen om de vrouw en partner te volgen. Blijkt dat een Belgisch koppel te zijn, ze wonen ergens tussen Gent en Brugge. Ze schenken me nog een potje goudsbloemzalf op basis van bijenwas, eigen teelt. Ongelooflijk toch?
De parking in Charroux staat vol met old timers met Nederlandse nummerplaat. Dit plaatsje is wereldberoemd in Nederland, het is dan ook erg mooi. Een ommetje waard!
In Ébreuil word ik vorstelijk ontvangen en ik laat me rondleiden in de oudste kerk met muurschilderingen. De heer des huizes vertelt honderduit over de geschiedenis van de stad en de kerk die teruggaat tot de Romeinen. Een zeer belangrijke periode kwam na Karel de Grote, verdrag van Verdun 814, tot het jaar 1000 bleef Lotharingen onder koninklijk gezag, en financieel gezien was dat voordelig. De bouw van de kerk begon rond 1120 en er gingen enkele eeuwen over vooraleer ze klaar was.
Als Christine me terugbrengt naar de plaats waar ik gisteren aankwam, vertelt ze dat ze vijf kinderen hebben en dat in februari een dochter overleed aan een ziekte. Een leed dat ze willen verwerken door te stappen. Normaal gingen ze de weg naar St Franciscus van Assisi doen, maar een salmonella besmetting verhinderde dat. Bon courage, binnen een dag of vier gaan ze naar een andere dochter in Normandië.
Sinds gisteren wandel ik terug volop tussen de wijngaarden. Saint Pourçain schijnt het centrum te zijn van deze wijnstreek.
Vandaag zou de Puy de Dome zichtbaar worden.
En Christine en Yves zijn nu de reddende engelen van wacht; zij regelden al een onderkomen voor vanavond en morgenavond.
En vanavond logeer ik in de abdij van de benedictinessen in Chantelle. Weer even anders.
Vroeg begonnen is half gewonnen. De gastvrouw moest vertrekken, en ik dus ook.
Vanavond lukte de truuk niet om een slaapplek te vinden. Maar dan komt er hulp van twee dames in een stoffenwinkel die de juiste persoon vinden die me komt oppikken en me ’s morgens ook terugbrengt. Brigitte gaf me trouwens ook al het telefoonnummer van Yves en Christine.
Onderweg staan beelden, deze bevalt me wel: de schoenen van st Jacques. Mijn schoenen beginnen te lossen: de naad aan de zijkant, door de regen? Maar zoals al eerder gebeurde: in Monténay sur Allier is er een winkeltje waar men leder verwerkt en Carole is zo vriendelijk om ze te repareren. Dat ik vanavond twee straten verder zal overnachten, weet ik dan nog niet.
Gladys en familie(-2) wuiven me uit en ze wensen me een goede reis.
De auto van de Engelse dame staat nu even verderop aan een huis, Les Brookes staat op de brievenbus.
In Agognes, na een achttal kilometer door de bossen met minstens twee reëen, is er een auberge en die is open! Het is ook tevens de locale epicerie, en de laatste eieren worden voor mijn neus verkocht. Niet dat ik die wilde kopen. Er is nog een plaatsje voor één persoon, voor 18.20 euro een plat du jour met een Hougaerde rosé, wat moet je meer hebben?
De Wifi-verbinding is hier niet erg goed, ik kan de bijlage van gisteren niet publiceren, en die van vandaag ook niet☹️. Komt goed, maar ik weet niet wanneer.
Rond 17u kom ik in Souvigny. De eerste mevrouw die ik aanspreek is zo vriendelijk om mij binnen te laten. Een leerkracht geschiedenis met drie honden en een kat. De voorwaarden waren dat ik van dieren houd en geen schrik heb van honden, allebei vervuld.
De zon priemt al door de mist als ik vertrek. Gewapend met goede raad van Brigitte en de gastvrouw verlaat ik in le Veurdre de weg van Vézelay om via de GR 300 naar Clermont-Ferrand te trekken.
In le Veurdre sla ik nog wat proviand in, geld afhalen kan er niet. Het begin van de GR300 is alvast goed aangegeven, of er op de 9 aangekondigde historische plekken ook iets te bikken is, staat er niet bij.
De tocht verloopt goed en daar is het goede weer medeverantwoordelijk voor. Om 16u kom ik in een klein dorpje, er staat een auto in panne. De mevrouw is van Engelse afkomst, ze is hier niet meer gelukkig: na 13 jaar willen ze haar huis terug. En de auto, die komt nog maar net van de garage, dat heeft al meer dan 300 euro gekost.
In het dorpje is het gemeentehuis gesloten, ik wandel rond de kerk, achter de kerk is een grote boomgaard waar kinderen en een moeder appels plukken. Als ik de moeder aanspreek, wil ze me onmiddellijk meenemen. Het is een eindje terug langs de weg die ik volgde, de auto van de Engelse dame staat er nog. Het wordt een drukke avond tussen 5(!) kinderen tussen 9j en18m.
Het was weer niet de bedoeling om meer dan 30 km te stappen, maar zo gaat het wel vooruit natuurlijk. Het besef dat ik al goed opgeschoten ben, kwam vanmorgen toen ik de Loire overstak. Dan zit je toch al een eind in Frankrijk. Morgen zal ik voorbij le Veurdre de GR naar Clermont-Ferrand aanvatten. Een goeie 127km zonder verdere inlichtingen over logies of herbergen. Vanaf Clermont-Ferrand begint de via arvernia, door het Centraal Massief. Volgens Brigitte is die heel mooi, maar eerst zien dat we zover geraken.
