Categorie: Ongecategoriseerd

Dit gelooft niemand, het is gewoon te mooi om waar te zijn, dit kan enkel op de Camino. Na een excellente nacht in de gemeente herberg in Markina, terug op weg. Na een uurtje komt een pelgrim in tegengestelde richting naar beneden, hij neemt zijn zonnebril af en stelt zich voor: Joannes van Nūrenberg! Een verklaring: in oktober stapten we parallel op de voie de Puy, tussen Cahors en l’Aire en Adour, waar ik hem hem het laatst zag. Hij ging tot Compostela, dan verder naar Finisterre, dan Porto, terug naar Compostela en hij gaat nu terug naar huis via de C del norte. Wat een deugddoende ontmoeting! Hij zag er goed uit! Hij heeft ook nieuws over de anderen; Manfred, en de dominee en zijn vrouw. Mooi!

Het weer is zeer goed: warm, zonnig, er wordt wel onweer verwacht. Hopelijk zijn we dan onderdak . ‘We’ zijn een groep van een dertigtal pelgrims die dagelijks hetzelfde traject afleggen. De sfeer is zeer goed. Ik geniet.

Morgen passeren we Gernica, dat op 26 april 1937 werd platgebombardeerd door de Duitsers (Waffen) op vraag van Franco omdat de Basken en de republikeinen daar samenstreden. Een vergelijking met Oekraïne ligt voor de hand. Picasso’s Guernica is wereldberoemd en die hangt in Madrid. Ik denk dat ik niet lieg als ik zeg dat Hilde en Flor Picasso en zijn Paloma gezien hebben. De juiste plaats en moment herinner ik me niet meer🙄. En blijkbaar ook ‘iet de juiste naam, want Hilde laat weten dat het Salvador Dali was😥

Gisteren ben ik verderop gegaan dan was voorzien, dus is vandaag de afstand wat minder. Wat niet wil zeggen dat het gemakkelijk was, tot hiertoe heb ik geen enkel probleem, maar ik heb al verschrikkelijke blaren gezien. De C del Norte werd dan ook beschreven als vrij zwaar en nu is het ook eindelijk warmer. Maar ik herhaal:, ook tegen de nieuwkomers, dat ze rustig moeten starten en eventueel hun bagage laten doorsturen en veel drinken zoals na een bloedgift. Blijkbaar heb ik een zekere autoriteit verworven: gisteravond kwam een medepelgrim afscheid nemen en ik weet bij God niet meer hoe hij heette😳. De kortere afstand geeft ons de kans om wat te rusten.

Het laatste stuk vandaag loopt door een bos dat een aantal jaren geleden een zware brand leed. Er is volop nieuwe begroeiing. En dus ook eukalyptusbomen.

Zondagsplicht, net op tijd voor het evangelie om 11u15 dat ik volg op mijn smartphone, de rest versta ik niet, dus ga ik verder. Om 15u30 ben ik in Deba, nog 4,1km te gaan, maar weer bergop en uiteindelijk veel meer want de brug is in herstelling en dus omweg (6,2km) en dan heb ik geluk dat ik niet verloren liep zoals Jean Louis of te laat was zoals Travish en Julia en Alyosha die uiteindelijk een taxi namen. In de herberg wordt geen diner geserveerd, maar de menu in een nabijgelegen Italiaans restaurant is een voltreffer. Zoveel verschillende talen en landen verzameld zonder problemen, het blijft een wonder voor mij. De lijst met landen groeit nog elke dag: Slovenië, Polen, Australië, Ierland, en een koppel uit Nederland die een restjesdoos gingen vragen. Links van mij zaten een Franse man en vrouw die ik al als een eeuwig kibbelend koppel had gecatalogeerd doch het blijken broer en zus die elk hun eigen wederhelft hebben en reden om de Camino te doen.

Gisteravond was het behoorlijk laat eer ik de blog aangevuld heb, maar u mag ervan uitgaan dat het was omdat ik me rot- geamuseerd heb met de nieuwe contacten die er elke dag weer bijkomen, en met het zoeken van een bed voor de volgende dag. Vanmorgen werd ik uitgewuifd door twee Spanjaarden die geen woord buiten Spaans spreken, ze nodigden me zelfs uit om met hen te ontbijten, communicatie met handen en voeten.

Bewolkt met zelfs enkele opklaringen vandaag en geen regen van betekenis totnogtoe, ’t is al erger geweest. Goed stapweer dus. Op een informatiepaneel in het begin van de tocht leerde ik dat de Camino en de GR121 grotendeels samenlopen. Dwz dat er niet veel voorzieningen zijn onderweg. Enkel een koffiebar die gesloten was en een ‘open huis’ van een communiteit/sekte die ook vestigingen ik Canada heeft. Ook gisteren werden we uitgenodigd in zo’n bedoening. Ach ja, je drinkt iets, je geeft iets en dan ga je weer verder. Op de C. Frances heb ik ook een nacht doorgebracht in een dergelijke herberg, en dat heeft me veel geleerd…

Eindelijk droog en zonnig, tot 20gr.

Er waren wel een paar niveauverschillen te overbruggen en dan was er een overzet van een havengeul in Pagaia, maar ik was de ganse dag onder toezicht van enkele medeslapers in de pelgrims herberg van Irun en van Rolf en Ingrid, een Duits/ Canadees echtpaar waarmee ik samen een lunch genoot. Deze Camino werd deze middag weer een incident rijker: na de lunch hoorden we ‘iets’ breken binnen en een jongeman kwam buitengelopen, gevolgd door de dienster die hem wenend achternaging. De deur ging dicht. Enige tijd later mochten we dan toch binnen en zag ik bloeddruppels op de grond en op de lavabo, iets later was de politie daar en kreeg ik toch de kans om te betalen.

Txakoli wijn, ik kende het niet maar volgen Jean Louis is het een plaatselijke lichtsprankelde witte wijn. De druivenlaars lopen mooi uit.

San Sebastian is mooi, maar als de zon schijnt is het overal goed. Hopelijk blijft de weersverbetering nog wat hangen.

De reservering voor morgen in Zarautz is niet zonder grote problemen tot stand gekomen, enfin, dat hoop ik toch. De jongedame aan de balie was niet erg behulpzaam.

Vanmorgen goed vertrokken maar weer ergens verloren gelopen zodat ik terug in Bidarray terechtkwam. De politie en het gemeentehuis hebben me aangeraden om de bus en trein te nemen naar Hendaye via Cambo les bains en Bayonne. Het was dat of terugkeren naar Saint Jean Pied de Port. Met de regen is het toch niet prettig om te stappen, ook niet als je niet weet waarnaartoe. De vier wandelaars die in de gîte logeerden, stappen nu de weg die ik gisteren deed, zij hebben mijn gegevens moesten ze mijn wegbeschrijving vinden. En wonder boven wonder, ze hebben ze gevonden en ik kreeg de scan doorgestuurd maar op dat moment stond ik al op de bus te wachten en was het te laat om nog te vertrekken. Het geluk begint precies toch te keren: even later krijg ik een lift aangeboden van Christophe tot Cambo les bains. Hij kwam zijn stokken ophalen die hij vergeten was in het hotel waar ik stond te schuilen.😃 In Bayonne regent het veel minder, en ook in Hendaye en achteraf in Irun schijnt het weer beter. Om 16u staan we met z’n vieren aan te schuiven aan de herberg en er volgen nog , ik mocht als eerste inschrijven. Een mooie herberg, leuk. Er landt een divers publiek, in de zaal waar ik het eerst een bed mag kiezen, arriveren nog een Zwitser, een Colombiaan, een jonge Nederlander, en zeker drie Franse pelgrims. Vooral mannen, er is nog één koppel. Een Fransman komt me vragen waar ik morgen naartoe ga en hij vertrouwt me toe dat hij liefst bedden met gordijnen heeft en dat hij al enkele malen in een kamer met twee bedden logeerde.

Regen, regen en nog meer regen, en dat terwijl in België de zon volop schijnt bij 18gr! En het is nog niet gedaan. Dus ongeveer alles nat, behalve de inhoud van mijn rugzak. De douche was gelukkig goed warm.

Tweemaal een beetje verloren gelopen en de wegbeschrijving en de adressenlijst verloren die ik gisteren kreeg op het pelgrimsbureau. Ach ja, dat komt wel goed. De weg is in ieder geval zeer rustig en na de volkstoeloop gisteren doet dat goed. Van de mooie uitzichten op de col de Galinar en de vergezichten vanop de remparts van Bidarray kan ik u echter niet laten genieten. En morgen zien we wel verder…

Weer verder na de trip van ong 1600km vorig jaar. Toen stapte ik deze trip via Hoegaarden, Roccroi, Reims, Vézelay, Clermont-Ferrand, Rocamadour, Vandaag gaat het iets sneller met de trein, vanmorgen om 6u te voet naar het station en dan met de Thalys en TGV tot Bayonne vanwaar een regionale trein en bus me naar het eindpunt/ startpunt brengen rond 16u. In het station Montparnasse in Parijs zie ik al 4 rugzakken met schelp en stapstokken passeren en dat zijn vast niet de enigen die de Camino zullen aanvangen, vrees ik, in Bordeaux staat al een nieuwe lading te wachten. Die zijn waarschijnlijk met het vliegtuig tot hier gekomen. In 2017 heb ik dat ook gedaan. De trein rijdt na Bayonne door naar Hendaye, hopelijk start niet iedereen in Saint Jean Pied de Port. Ik heb een bed gereserveerd voor vannacht, dat is een geruststelling. Helaas wordt het nog erger: na Bordeaux vallen enkele druppels, na Dax nog meer. In het station van Bayonne is er een reanimatie aan de gang. Ik zag enkel de schoenen en een pantalon. Er zijn werken aan de sporen, waardoor we extra weg moeten afleggen naar de ter naar Cambo les bains die volloopt met rugzakken. Naast mij zit een dikke Zuid-Koreaan in short en met teenslippers, zijn linkervoet is ingetaped. Er volgt nog een vervelende busrit, mijn naasten weten wat een hel dat is voor mij. Eric onthaalt me heel hartelijk in de albergue en hij vertelt dat de route Napoleon vermoedelijk gesloten wordt wegens te slecht weer, zelfs sneeuw. In het pelgrimsbureau krijg ik wat meer informatie over de verbindingsroute naar Hendaye die aansluiting heeft met de c del norte, langs de kust. Daar zou het niet sneeuwen, wel regenen, dus al iets beter. Morgen 22km naar Bidarray, voor de eerste dag is dat genoeg. Vanavond, na de Pelgrimszegen van een pastoor die zich niet goed voelde, Baskische kip gegeten in gezelschap van Jannie, een Duitse van Aken

De eerste drie dagen al zeker 100% regen en koud op de hogere delen. Extra warme kleding morgen!

De terugkomstdag. Vanmorgen al om 5u30 uit de veren, dat deed pijn, ik had gisteren avond al afscheid genomen van de slaapzaalgenoten en verwittigd dat ik op een onzalig uur weg moest. Maar gelukt en op tijd op de trein. Onderweg schrijf ik alle contacten een bedankje voor de hulp en de aangename momenten, ze reageren allemaal enthousiast over de prestatie. Eigenlijk voel ik dat niet zo aan, maar dat is misschien omdat ik lichamelijk geen problemen gehad heb, buiten de gebruikelijke blaren. En toch ben ik blij dat ik het gedaan heb op de manier dat k het gedaan heb, ik verklaar me nader: het stuk tussen le Veurdre en Rocamadour was niet gemakkelijk en ik heb er over gedacht om te stoppen. Het was te lang en gans alleen, met moeite om een slaapplek te vinden enzo, maar daartegenover staat dat ik daar wel heel mooie dorpjes gezien heb en het weer was prima, buiten 1 regendag in Brioude. Het is Raymond die me overtuigde om door te gaan. Vanaf Rocamadour kwam ik op de belangrijkste pelgrimsweg in Frankrijk en pas daar besefte ik hoe belangrijk contacten zijn op een pelgrimsweg. De laatste dagen deden deugd door de lieve mensen die ik ontmoette zodat ik met een goed gevoel uitkijk naar het vervolg, want Compostela is nog wel een eindje, dat is een knipoog naar degenen die me gemist hebben. Gaetan, mijn hoofdverpleegkundige, zendt me vanmiddag een mailtje om te vragen wanneer ik werk en mijn documenten ga aftekenen. Eerst even de nieuwe planning onder de knie krijgen… In Parijs gaat dat nog niet. En dan vlieg ik er weer in! Ook al degenen die mij via de blog een hart onder de riem staken: een welgemeende dankuwel en tenslotte een speciaal berichtje voor Raymond, de kinderen, kleinkinderen, mijn ouders en enkele goede vrienden, maar dat ga ik persoonlijk overbrengen.

Binnen een half uur kom ik aan in Bussel-Zuid en dan nog naar Leuven. Tot binnenkort!

Mijn laatste stapdag belooft emotioneel zwaar te worden; gisteren kwam ook Evans, een jonge Zwitser, in de herberg aangeland. Een eind voor Ostabat komen drie wegen samen: de via Turonensis, de Vézelay en die van le Puy-en-Velay. Evans ontmoette ik in le Réverien op 18 september, tussen Vézelay en Nevers, samen met Brigitte en Didier en Dora. De cirkel is rond.

Om 15u zijn we er al: Evans, Christophe, Nicolaus, Manfred en ik. Nu schijnt de ☀️, vanmorgen was er zware bewolking, morgen weer volop zon. Dat is goed voor de anderen die nog tot Roncesvalles doorgaan. Er volgt nog een wandeling langs de vestiging en een afscheiddrink, uitwisseling van email adressen enzo. Morgenvroeg om 6u31 vertrekt de eerste trein, dus op tijd opstaan.