Het is heerlijk om ’s morgens vroeg vóór zonsopgang een stad uit te sluipen en de geluiden van de ontluikende ochtend op te nemen. Vandaag gebeurt dat in gezelschap van Ed en Steve, twee Amerikaanse jonggepensioneerde broers. Na 8 km stap ik alleen verder tot Vila Nova di Raihna, waar ik onmiddellijk op de trein naar Azambuya kan springen om die 5 moeilijke kilometers te ontwijken. Iets verder komt Joy mij tegemoet; zij denkt dat ze niet juist zit. Joy is een 79-jarige Australische die ook aan haar tweede Camino toe is. Als ze nog 9 km van haar eindbestemming is, wil ze eerst wat rusten op een leuning van een inrijpoort over water, en zoals in de film valt haar reisgids 3 meter diep het water in. Zij is dan naar beneden geklauterd, en terug naar boven met een beetje hulp en gekraste benen van de oeverbeplanting. Als zij toch nog verder wil rusten, loop ik door, het is ondertussen half 12 en al behoorlijk warm, 15 km vlakke zon, en nergens schaduw. De vogels vallen ongeveer gebakken uit de bomen.
Als ik rond 14u aan de Casa do Rio kom, is er weer een vriendelijke jongeman die me helpt om de eigenaar op te bellen. Ik denk hier alleen te zijn, maar binnen zit een andere Australische, Suzanne, te hopen op gezelschap. Dat klikt meteen, zij heeft hetzelfde programma uitgedokterd voor de volgende twee dagen.
En het wordt nog warmer: maandag tot 39° in Santarem.