Vandaag ben ik al voor 10u afgepeld, of zoals de Koreaanse Peggy zegt: “It feels like peeling off and onion”.
Als er een auto van het Cruz Roja passeert, springen mijn gedachten ongeveer 1300km noordelijk naar mijn hardwerkende collega’s. Zo kreeg ik gisteren een déjà vu toen ik over een pad met grove kiezel stapte, onze oprit zag er net zo uit als wij ons huis kochten.
Nu wandelen we door een brede groene vallei, nu eens tussen de velden in alle tinten geel en groen, dan weer langs geurende meidoorn of kamperfoelie, en denk er de zon en vogelgezang bij om het plaatje te voltooien. Heerlijk genieten met al je zintuigen.
Even een uitstalling van een deel van de inhoud van de rugzak, als de drinkbus niet goed dicht is…
De laatste dorpjes liggen er verlaten bij, zou de warmte er iets mee te maken hebben? Om de brandende zon minder te voelen, en op een moment dat er niemand in de buurt is, zing ik uit volle borst, voor de insiders: ia dideldompom ia.
In het dorpje voor de aankomst, komt de fotograferende Belg langs waarover Jay, een Amerikaan, me vanmorgen vertelde. Het is Geert Vanhaverbeke, en zijn blog is http://geertopweg.wordpress.com