Eindelijk slecht weer, en dan zeg ik echt slecht weer: rond 9u steekt er een orkaan op, regen en stormwind op kop. Tot Belarosa is het vreselijk, dan was er een droge periode terwijl ik een warme tortilla ga eten in een bar, want zondag is alles gesloten. Als ik verdertrek, herneemt de orkaan aan kracht en komt er ook hagel en sneeuw bij.
13u 20, even later sneeuwt het.
Voor Belarosa haalt Bernard mij in, een Fransman, ik noem hem mijn pop-up, op onverwachte momenten staat hij ineens voor me en vraagt: Grijét? De volgende vraag is waar de Deen gebleven is, als ik hem antwoord dat ik het niet weet, lacht hij.
Rond 14u stuurt Geert een berichtje dat hij en bed voor mij reserveerde op het eindpunt. Ik stap dapper verder, windop en doornat maar met een bed in het vooruitzicht, nog 4km. Op 2km komt een berichtje binnen dat mijn Deense stapgenoot daar ook is, terwijl ik dat lees, komt Emanuel voorbij, een Fransman met lange benen en hij stelt voor dat hij mij voorgaat om de wind op te vangen, en zo loop ik als een kuiken in ganzenpas achter hem aan tot de albergue. Toeval bestaat niet op de Camino.
De ene fantastische ervaring volgt op de andere en ik heb het gevoel dat er meer achterzit, een grote macht. UTREIA
In de albergue branden houtkachels, heerlijk!
