Griet op weg

Het overkomt  iedereen wel eens dat je de slaap niet kan vatten en op een slaapzaal van 10 op 5 met 22 min of meer snurkende mensen, mag dat niet verbazen. Wat mij op het gedacht brengt om een kleine snurkanalyse te doen. Gedurende ongeveer 20 nachten heb ik al grote verschillen opgemerkt, er zijn keelsnurkers, neussnurkers, blazers, hijgsnurkers, op alle toonhoogtes en ritmes, soms synchroon, dan weer in dialoog, plots in een hoger of juist een lager volume, met of zonder bas-ondertoon. En nu is er een die een grommend zoefgeluid produceert.

Maar de absolute top, met stip is nog steeds de Italiaanse Giovanna, die in haar eentje de ganse derde verdieping van het klooster in Roncesvalles wakker hield, een ganse nacht.

Daar kan je nog een punt aan zuigen, schat.

De Fenistil heeft zijn werk gedaan en dus verlaten we al om 6u45 de buitenwijken van Léon. Enkele kilometers verderop, krijgt mijn trouwe Deense compagnon het overlijdensbericht van zijn schoonzus, de zus van Solveg. Voor hem is de Camino afgelopen, hij neemt een taxi naar Compostella en vliegt morgen terug naar Denemarken. Ook dat is de Camino, zoals het leven zelf: een lach en een traan. Dus alleen verder langs een niet zo interessante baan, 20km. Pas in het laatste dorp verlaat ik de grote weg. Aan mijn rechterhand komen de bergen dichterbij en de besneeuwde bergtoppen lokken.

De ontvangst in de albergue is bijzonder hartelijk, zeker als ze merken dat het mijn verjaardag is. Dank trouwens aan iedereen die mij gelukwensen  stuurde! En dan is er ULTREIA weer: Paola een Zuid-Tiroolse, nodigt me uit om morgen samen te stappen, het warmt me helemaal op en ik voel me niet langer in een hoofdstuk van ‘leven en dood in den ast’, van Streuvels.

Zoals verwacht kwam er na de cena een taart en gezang in verschillende talen. Erg aangrijpend.

Zoals de meest pientere lezer (Raymond) opmerkt, is dat geen afstand om op 1 dag te doen. Het is zondag en we spelen vals; eerst te voet naar El Burgos, en dan per  taxi tot Léon, een mooi stadje dat een uitgebreid bezoek meer dan waard is, en zeer veilig want op zondag zijn de winkels gesloten. Het is de laatste grote stad voor  Compostela. Dus een rustdag en de kilometers lopen verder.?

Het weer is weer zeer warm, en met de zon zijn ook de pollen weer verschenen, met de bekende loopneus​, brandende ogen en een prikkelhoest. Lang leve de Fenistil!

Iedereen is verbaasd als ik zeg dat mijn rugzak minder dan 5 kg weegt, zonder eten en drank, en toch heb ik nog niets gemist dat ik niet bijheb.

Begrijp je nu dat ik die plaatsnamen niet kan onthouden? En dan passeren we er nog dagelijks een 5-tal, ik bespaar ze u.

Zowel de Nederlander die vorige nacht onderaan op het stapelbed lag, en de Amerikaan die me gisteren uitnodigde voor het diner, verblijven in dezelfde albergue in Bercianos del Real Camino. We spreken af om vanavond samen te gaan dineren.

Vorige herberg kende ik niet veel mensen, enkel 4 Zuid Koreanen, een kurieus geval, die 4. Enkele dagen geleden zaten ze bij mij aan tafel, ik veronderstel dat het 2 koppels zijn, al wat ouder, type triestige planten. Geen van hen spreekt een woord Engels. En opeens, als ik in een boekje zit te kijken, komt één van de mannen naar mij om de Hi Five te geven en het smiley-teken te demonstreren.

Er zijn veel (jonge)Zuid Koreanen op de Camino en allen hebben ze een andere uitleg; de ene komt uit kuriositeit, de ander door de katholieke scholen van onze Belgische missionarissen, een ander geeft toe dat het goed staat op zijn CV.

De kilometers tussen Burgos en Léon zijn er om afgemaald te worden, bij bewolkt en winderig weer kilometers lang naast een weg lopen, is niet van die aard dat je geïnspireerd blijft door de omgeving. Na het 15e Uitzonderlijk Mooie Panorama, begint ook dat te vervelen. Daarom nog een foto van breiwerkjes in bomen, lekker kleurrijk.

De namen van de dorpen waar ik logeer worden precies elke dag langer en met meer stukken. De simpele namen zijn voor de dorpjes tussenin, waar soms echt niets is, geen bakker, albergue, bar, … nada.

De totale kilometerstand is gezakt naar 377, dus over de helft, wat gaat het vlug!

De blaar op mijn rechtervoet zit onder de Compeed, en het is goed te doen om te stappen, dus werken we het programma voor vandaag zonder problemen af (we= Jens en ik). Om iedereen onmiddellijk gerust te stellen; met een sliert pelgrims voor en achter je, en in gemeenschappelijke slaapzalen tot 40 à 50 personen is er absoluut geen kans op intimiteiten van welke aard ook. En als er al bosjes zijn onderweg, worden die veelvuldig gebruikt als toilet, want een Toi-toi kennen ze hier niet.
De etappes zijn nu vlak, met wat variatie van beschutting, geen of een paar struikjes. Het weer is goed tot 13u, daarna steekt de wind op en die wordt gevolgd door regen, ik was net op tijd onder dak. Ik had de laatste vrije plaats, Jens is naar de volgende albergue getrokken, hem zie ik morgen wel terug. 

Gisteren had ik een poëtisch verhaal geschreven offline over de kikkers die verstoord werden in het ochtendgloren door de gerugzakte passanten, en hoe die kikkers een feestmaaltijd beloofden aan de talrijke ooievaars die hier thuis zijn op kerktorens en graansilo’s. Ook over de eend met kuikens op het Canal de Calabria en de link met de aangepikte eieren thuis in de broedmachine. Vervolgens besprak ik de weg na de splitsing, ik volgde het stippellijnpad door de versgemaaide hooivelden, weg van de weg, en ik besprak het irrigatiesysteem. Ook de vorstschade aan de bomen ontging me niet.

Frustrerend was de ontdekking dat de offline concepten onvindbaar waren en mijn inspiratie verloren.

Maar, beste lezer, de aanhouder wint, en ziehier een tweede poging.

Dat ik mijn tekst kwijt was, was niet de enige tegenslag; mijn eerste blaar is verschenen op mijn rechtervoet, maar dat zal me niet beletten om door te gaan.

Vannacht logeerde ik in het klooster met de zingende nonnetjes, gisteravond de zangstonden en de eucharistie met Pelgrimszegen bijgewoond.

De beschikbaarheid van Wifi is een beetje problematisch en de organisatie van de blog loopt ook niet op rolletjes, maar ik doe mijn best om contact te houden en de dagelijkse berichtjes naar mijn echtgenoot, vlotten wel. Die ICT knobbel wil maar niet groeien?

Heel erg veel dank voor de commentaren. Ze inspireren me om bepaalde gedachten verder uit te diepen, maar om dat allemaal uitgebreid te noteren, is de dag te kort. Bij aankomst in de albergue, ben ik moe en wacht een dagelijks wasje. De blog zal me wel helpen om later een uitgewerkte neerslag vast te leggen.

Vannacht heb ik heerlijk gedroomd. De details herinner ik me niet meer, maar ik was in een monastry op 3km van hier en ik ben wakker geworden met een intens geluksgevoel. Ik was in de wolken, misschien omdat we hier op ongeveer 700m hoogte zitten, zonder internet of wifi?

De eerste km stap ik door een arme streek; zand en keien en rotsen met hier en daar een schrale akker. In de eerste stopplaats, rond 10u verklaart mijn Deense evenknie dat ik te traag stap en hij beent ervandoor. We komen elkaar vast wel terug tegen.

Kan ik eens rustig een muziekje beluisteren. Mijn keuze valt op Jonathan Livingstone Seagull van Neal Diamond, ik heb nog maar net de muziek opgestart of een ooievaar cirkelt door de lucht. Heb ik al gezegd dat hier magie in de lucht hangt?

Het slechte weer is nu verleden tijd, en Claire, een Française die vanuit Burgos vertrekt, beweert dat de ganse week goed zal zijn. De weg zou plat zijn, maar dat blijkt relatief, we slagen erin om 31,1 km af te leggen tussen 7u40 en 16u30. Ook hier komen we weer bekenden tegen, en nieuwe gezichten die in Burgos aanhaken, Claire (FR) en Chiara(IT) zijn er 2 van wie ik het weet.

Mijn hoed, met knoop met schelp uiteraard, oogst veel bijval. Vooral de Amerikanen zijn enthousiast. Uit alle staten komen ze; Miami, Californië, Florida,…

Wat wel opvalt zijn de vele sigaretten peukjes die op het pad liggen. voor Burgos geen enkel, zou het kunnen dat de rokers pas vanaf Burgos vertrekken?

Na de orkaan kwam een koude nacht. Er ligt een laag ijs op de plassen in het bos dat we doorkruisen en de wind is verschrikkelijk koud. Als ik na 12 km aan de eerste tussenstop kom, ben ik volledig leeg, platte batterij. Met wat eten en extra suiker is het probleem verholpen.

Dan komen eikenbossen met korstmossen.

Verderop zit ik terug tussen de velden​ en gaat het neerwaarts naar Burgos. De laatste kilometers naar Burgos zijn​ door een industrieterrein en we besluiten om met enkelen een taxi te nemen, wat de mogelijkheid schept om dit mooie stadje te bezichtigen.

Hopelijk vind ik morgenvroeg een winkel die open is om een verloren slip te vervangen, 1 mei is ook hier een feestdag, en met slechts 1 slipje kan ik de Camino niet afwerken.