Categorie: Ongecategoriseerd

Het is heerlijk om ’s morgens vroeg vóór zonsopgang een stad uit te sluipen en de geluiden van de ontluikende ochtend op te nemen. Vandaag gebeurt dat in gezelschap van Ed en Steve, twee Amerikaanse jonggepensioneerde broers. Na 8 km stap ik alleen verder tot Vila Nova di Raihna, waar ik onmiddellijk op de trein naar Azambuya kan springen om die 5 moeilijke kilometers te ontwijken. Iets verder komt Joy mij tegemoet; zij denkt dat ze niet juist zit. Joy is een 79-jarige Australische die ook aan haar tweede Camino toe is. Als ze nog 9 km van haar eindbestemming is, wil ze eerst wat rusten op een leuning van een inrijpoort over water, en zoals in de film valt haar reisgids 3 meter diep het water in. Zij is dan naar beneden geklauterd, en terug naar boven met een beetje hulp en gekraste benen van de oeverbeplanting. Als zij toch nog verder wil rusten, loop ik door, het is ondertussen half 12 en al behoorlijk warm, 15 km vlakke zon, en nergens schaduw. De vogels vallen ongeveer gebakken uit de bomen.

Als ik rond 14u aan de Casa do Rio kom, is er weer een vriendelijke jongeman die me helpt om de eigenaar op te bellen. Ik denk hier alleen te zijn, maar binnen zit een andere Australische, Suzanne, te hopen op gezelschap. Dat klikt meteen, zij heeft hetzelfde programma uitgedokterd voor de volgende twee dagen.

En het wordt nog warmer: maandag tot 39° in Santarem.

Ja, ik weet het: het was de bedoeling om tot Alhandra te stappen, zoals aangeboden in de reisgids, maar daar was enkel slaapgelegenheid bij de brandweer op de grond, en dat zag ik niet zitten. Dus heb ik gisteren al een bed laten reserveren en dat valt goed mee: de prijs voor de was, is inbegrepen. En de uitbater spreekt Engels, van dat Portugees versta ik toch niet veel. Om hier te geraken, heb ik de weg gevraagd aan een taxichauffeur, maar die stuurde me verkeerd (ik had geen adres), dan maar aan een café de klanten aangesproken en dan heeft de cafébaas gebeld, en is een koppel met mij meegegaan, de mensen zijn hier wel vriendelijk. Het is vandaag 3x voorgevallen dat iemand mij spontaan de weg wees, die schelp doet wel iets.

Tot Santarem is de Camino Portugais gelijk aan de weg naar Fatima. Voor morgen geven ze 35° C, en er is kans dat het laatste stuk voor Azambuya onderbroken is zodat je moet omlopen langs een drukke asfaltbaan in de hitte. Als alternatief is er de trein (5km). Daarstraks ben ik ook enkele kilometers langs een drukke weg zonder stoep gepasseerd, en dat was akelig.

Voor de rest was het pad goed: signalisatie is ok, er zijn verschillende stukken door natuurgebieden, sommige nog vrij recent aangelegd. Die stukken zijn proper en onderhouden, maar als ik verder van Lissabon wegging, waren er doortochten door vervallen industriegebieden. Ik heb op de ganse C. Frances vorig jaar nog geen honderdste aan zwerfvuil zien liggen van wat ik vandaag ben tegengekomen, je houdt het niet voor mogelijk: een collectie auto-bumpers, kasten, zetels, televisie toestellen, … en een massa petflessen, sigarettenpeuken, plastic zakken enzovoort.

Veel medepelgrims heb ik nog niet ontmoet, slechts twee koppels: de eersten waren Engelsen, de anderen denk ik Portugezen. De laatsten zijn hier ook aanbeland.

Om op dat Portugees terug te komen, in Lissabon spreekt men nog wat Engels, maar hier blijkbaar niet. Ik zit nu te eten en de mevrouw probeert me wat bij te leren, maar de combinatie met de vihno blanco is niet ideaal 😌. En dan … toeval bestaat, ik probeer met de vriendelijke mevrouw een lijstje met enkele Portugese woorden op te stellen, als een mevrouw aan de andere bezette tafel vraagt of ze kan helpen. Blijkt dat een Griet van Tervuren te zijn die al ongeveer 40 jaar in Portugal woont met 2 vriendinnen. Toeval?

5.5 kg weegt mijn rugzak aan de incheckbalie, Nordic walking stokken en een flesje water inclusief. Dus dat is perfect om mijn 10-% lichaamsgewicht niet te overschrijden.

De weersverwachting voor Lissabon ziet er warm uit voor de twee komende weken, mijn fleece en regenkleding zal ik niet nodig hebben de volgende dagen.

Lissabon is heel mooi, druk, toeristisch, warm, verrassend, heuvelig, met duidelijke Moorse invloeden en leuke stoeptegels in patroon gelegd. Van de talen die ik hier hoor, versta ik niet veel, de Nederlanders uitgezonderd.

Om hier te geraken, ben ik vanmorgen te voet naar de bushalte gestapt om vervolgens met bus, trein, vliegtuig en metro in het centrum aan te komen. In Portugal is het 1u vroeger dan in België, dat is prettig, dan heb ik een langere (halve)dag om rond te lopen. De credential is ondertussen al 3x gestempeld, hier geven ze grote, als dat zo verdergaat, zal ik tegen Compostella drie boekjes vol hebben 😯.

Er resten me nog enkele weken om het weinige dat ik wil meenemen bij elkaar te zoeken. De bergschoenen kregen nieuwe zolen maar de lakenzak is zoek. De staptraining is al enkele weken bezig, dus stap ik wel eens langs ASadventure voor een andere lakenzak.

Het zou een minder moeilijke weg zijn als de C Francés, daar moet je de eerste dag de Pyreneeën over.

De planning is om van Lissabon naar Fatima te pelgrimeren en vandaar over Coimbra naar Porto om de Camino Portugais tot Compostelle te stappen. Het stuk van Lissabon tot Porto wordt ook Camino Lusitana genoemd.

Mijn geloofsbrief heb ik besteld bij pater Louis Hermans, een bevriende Picpus in Leuven, voor het stempelboekje zal in aankloppen in Lissabon, ik heb enkele adressen opgeslagen.

Jawel, u leest het goed: ik ga opnieuw op stap.

Vorig jaar op de terugkomdag hebben ze me al gewaarschuwd dat een Camino stappen besmettelijk is; de ervaringen die ik opdeed tijdens de tocht kropen zo diep in lichaam en geest dat ik er niet aan kan weerstaan om terug te gaan. Omdat ik me aanpas aan de periode die ik vrij mag nemen op het werk, zal ik de Camino Portugese aanvatten vanaf Lissabon op 20 september. Deze Camino is wat korter dan de C. Frances. Google Maps berekent 520km, andere bronnen geven 621 of 650km, verspreid over 26 stapdagen is dat aan een gemiddelde van 25km per dag. Dat moet te doen zijn.

Aan alle mooie liedjes komt een einde, dat is vandaag ook het geval voor mij.

Eigenlijk begon de terugkeer al gisteren in Finisterra; een strandwandeling en schelpen rapen, nog een lunch in gezelschap van Horst, in een bar met hasjlucht, ik werd er high van. Lilly, een Amerikaanse, houdt Horst verder gezelschap als ik opstap om de bus naar Compostela te halen.

Dave, een Canadees, zit ook op de bus en we gaan samen naar het Seminar om een onderkomen te hebben voor de nacht.

Ik maak nog een afscheidsronde door Santiago, met een uitgebreid stil moment in de kathedraal. Het is feest in de stad, ik ontvlucht de drukte en ik sluit de dag af met en heerlijke menu de peregrino in het San Martin Pinario tegenover de noordingang van de kathedraal, waar de Britse Jenny zich bij mij aan tafel installeert.

Vanmorgen ontmoet ik nog enkele bekenden​ van de C. Francés, ook zij voelen zich triest, maar dit is niet het einde van de weg, houden we onszelf voor.

Ik schrijf deze bedenkingen in het vliegtuig op weg naar Zaventem. Bij het opstijgen krijgen we te horen dat er turbulenties en luchtzakken mogelijk zijn. De speciale zakjes liggen klaar. Momenteel vliegen we boven de wolken, in de zon. Gisteren keerde het weer om in Spanje; mist en regen kwamen aanzetten en vannacht ook onweer. Zelfs de weergoden schijnen boos dat ik vertrek.

Wat heb ik veel geluk gehad, niet alleen met het weer tijdens mijn Camino. Vooral ook dat ik dit allemaal mocht en kon beleven op deze fantastische manier.

Binnen afzienbare tijd zal ik terug thuis zijn, en ik beken dat ik jullie gemist heb. Het zal deugd doen jullie weer te zien. Met de Pelgrimszegen kreeg ik ook de opdracht om alles wat ik beleefde uit te dragen en door te geven, ik hoop dat het me lukt.

Het wolkendek is verdwenen onder mij en er is een kustlijn te zien.

Een woord van dank aan jullie allemaal, familie, collega’s, vrienden, medepelgrims,… voor de aanmoedigingen, de reacties, interesse, en nog een schepje er bovenop voor Raymond, de kinderen en de kleinkinderen en mijn ouders, zij hebben mij waarschijnlijk het hardst gemist.

Zaventem komt in zicht.

ULTREIA ET SUSEIA

GA VERDER EN KIJK OMHOOG

Nu kan ik echt niet meer verder.

Weer 30 km achter de rug, en het is warm, heel erg warm vanaf 13u. Nog 30km te gaan.

Deze weg wordt ook aanzien als Camino en ook zo bewegwijzerd. De meeste personen die samen met mij onderweg zijn, hebben de C. Primitivo, Portugese of del Norte gedaan.

Vanmiddag krijg ik 7 berichten van Xavi, een Spaanse jongeman die de eerste nacht mijn kamer deelde en waarmee ik een hechte band opbouw. Hartverwarmend en emotioneel. Hij was vrijdag in Santiago en ging direct naar huis, ik miste hem een dag maar de berichtjes maken veel goed.

Zondag heb ik voor iedereen gebeden; om 9u woonde ik de eucharistie bij in het Frans,  Clothilde en ik werden binnengelokt in de zijkapel door het Franse Compostela Genootschap, en ook de andere activiteiten hebben we meegedaan, om dat te bewijzen, kan ik de foto’s tonen.

Echte kaarsen zijn er in de kathedraal niet, wel lampjes die je kan ontsteken door geld in te steken, wat ik gedaan heb voor allen die er om vroegen. Na de Franse mis heb ik misintenties opgeschreven die ook in Taizé zullen worden voorgelezen. 

Om 12u waren we present in de pelgrimsviering, met als toetje, het zwieren van het wierookvat.

Vandaag ben ik weer op stap gegaan, naar Finisterra, 89km verder, vrijdag pas heb ik mijn terugvlucht.

Vandaag is het DE dag.
Het is schitterend weer; vanmorgen nog fris en nevelig als we tussen de eucalyptusbomen lopen, en daarna zon en warm.
Als ik rond 9u40 een camping op +/-8km van Santiago voorbijloop, lossen ze daar twee bussen met dagtoeristpelgrims. Hun rugzakjes zijn kleiner dan die van de Amerikanen en deze hebben geen poncho, maar wel een fluovestje, kwestie van goed zichtbaar te zijn voor de ‘echte’ pelgrims.

Geert is me vanmorgen al voorbijgevlogen, zijn vrouw is gisteren al naar Santiago gekomen. Emmerik, een Fransman, volgt de vlucht van Geert. Om 11u20 sta ik op het plein voor de ingepakte​ kathedraal. Geert en Mieke begroeten me daar. Na het afhalen van de Compostela, zoek ik een onderkomen in het Seminar, waar ik Emmerik opnieuw tref. Als ik terug in de stad kom, zie ik nog bekenden: de vier Zuid Koreanen met gebarentaal (hi five), Manuela, Ignitia, die verdertrok met Paola, Arie, Mona Lisa, Lisa en haar muzikale vriend, die in de heilige herberg samen een lied zongen.

Nu ga ik douchen en daarna eten en misschien een feestje bouwen? Na vier weken stappen wil je wel eens de beentjes strekken ?.