Ik voel me een ogenblik een bootvluchteling als we de rivier oversteken, vijf pelgrims, vijf verschillende nationaliteiten, met al hun hebben en houden in een klein open motorbootje. Het opspattend water smaakt zout. Het is nog donker als we vertrekken, de selfie ook.
We passeren tevens de landsgrens en zo ‘verliezen’ we een uur. Bom dia [bong dí:ja] wordt Buenos Dias, met een normale s op het einde volgens een Oostenrijkse. Galicia verwelkomt ons met de kilometerpalen. De mooie betegelde gevels mis ik hier al, maar daartegenover is er tortilla!En de zee.
Zelfs naast een weg lopen is goed te doen als aan de linkerkant de zee tegen de rotsen beukt en aan de rechterkant de beboste heuvels oprijzen. De geuren wisselen af tussen vis en eucalyptus en af en toe zit er een afstotelijke walm tussen, ik weet nog steeds niet wat daarvoor verantwoordelijk is. Kiwi’s? Ik zie er hier geen.
De ene albergue is de andere niet: was het vorige nacht wat minder, er viel zelfs iemand door zijn bed, dan maakt deze van vandaag veel goed; nieuw en vlakbij de zee. De zee, wat een pracht en wat een kracht! Daar word ik zeer nederig van.
