Griet op weg naar Compostella
Zondagswandeling.
Tot nu zijn er al vier Belgen in de albergue, twee van Lier, iemand van Roeselare en ik van Leuven, dus een Vlaams avondje. We zitten in een Monasterio met avondmaal en donativo voor de bedden, wel op de derde verdieping met redelijk hoge trappen.
Er zal ook een zegening zijn voor het avondmaal. Dit zal de eerste gezamenlijke maaltijd zijn van deze Camino.
En die ‘rondleiding’ in de kapel viel tegen en het eten evenzo
‘I’ m still standing’ van Elton John klinkt vanmorgen tijdens het ontbijt op de radio, en het voelt ook zo voor mij; gisteravond hebben we afscheid genomen van twee medepelgrims die me nauw aan het hart liggen. De Camino is vooral een erg persoonlijke tocht en de beslissing om te stoppen, is moeilijk.
Mede daardoor ben ik eigenlijk een beetje opgelucht dat ik die afslag miste. Nu moet je weten dat ik niet gemakkelijk terugkeer op mijn stappen, dan zoek ik liever een alternatieve weg en dat lukt meestal. Nog een voordeel is, dat het er heel kalm is. Ik zie op het ongeplande gedeelte vier of vijf hazen en een ooievaarsnest.
In de namiddag kom ik het koppel uit Lier weer tegen. De man blijkt de broer te zijn van een collega prikster in het Antwerpse.
Maar zelfs dat gaat voorbij en het tweede deel was zelfs aangenaam.
Hoe dat afgelopen is met die bergen van gisteren? welnu, de weg liep er netjes tussenin, dus ook goed afgelopen.
Vanmiddag heb ik nog drie Romeinse gebouwen bezichtigd, en met mijn kaart van de grote gezinnen had ik 50% vermindering, de foto van mijn kaart volstond.
Morgen gaan er weeral twee naar huis, de Noor en de Hollander zien het niet meer zitten. Het groepje wordt klein, maar hopelijk komt er nieuw volk bij.
De albergue hier in Mérida is gevestigd in een oude watermolen, heel mooi.
Een vervelende trip: altijd rechtdoor op een rechte weg, licht glooiend. De enige afleiding is tussen welke beplanting je stapt: olijven of druiven. Buiten een dood schaap en een leuk bruggetje was er niets te beleven. Aan het eind kwamen de bergen wel erg dichtbij, het vervolg is voor morgen. En dan liep ik een weg die duidelijk niet meer in gebruik is met veel tot zeer veel modder zodat mijn bottines onder het slijk zitten.
De eerste slachtoffers van knie-en andere problemen zijn gevallen. En er zijn er al terug naar huis. De volgende die ons zal verlaten is de Noorse pelgrim.
Morgen is het een kortere etape: 14km
Vandaag komen de nieuwe pelgrims overal tevoorschijn zodat de albergue volzet is en een Fransman zijn bed heeft afgestaan. De eerste Belgen, een koppel uit Lier, werden vanmorgen aangekondigd door een jonge Duitser uit Regensburg, de tamtam werkt goed. Een Amerikaan van North Carolina beent me even later voorbij.
In de Goede Week zal het erg druk worden op alle caminos. Als het weer zo goed blijft kunnen we mss buiten slapen, hoewel ’s nachts is het nog wel koud.
Eindelijk het perfecte camino-weer: een blauwe hemel en zon.
In Zafra komen we weer allemaal samen, een tiental pelgrims van ongeveer evenveel nationaliteiten wat een gekke humoristische mix creėert. We wandelen apart, en vanaf de namiddag zijn we ‘joking’. Ik ben nog geen enkele keer alleen gaan eten en heb al veel gelachen. Niet moeilijk als er oa een Engelsman en een Noor met een Hollander optrekken.
Na het optrekken van de ochtendnevel breekt de zon door en de temperatuur gaat toch een beetje hoger. Maar we zijn vooral blij dat het niet regent.
Bij een serieuze doorwaadplaats kan ik een Engelsman overtuigen van het nut van stapstokken.
De meesten zijn doorgestapt naar een volgend dorpje, 6,5km verderop omdat er hier maar een beperkte slaapcapaciteit is en dat is ‘completo’ maar ik heb samen met Kathrin gisteren een kamer gereserveerd, dus er zit geen hond achter ons.
Op een 3-tal km van Fuente de Cantos, naar Sevilla was 114km terug. Dus 1/10e gedaan op 6 dagen.
La fiesta in het dorp was duidelijk een succes, iedereen slaapt nog als ik vertrek om 7u30, het is dan ook zondag.
Vanaf hier verlaten we Andalucia en Extramaduro verwelkomt me met ooievaargeklepper vanop de Castillo de las Torres.
Even voor dit kasteel is een rivier die moet doorgewaad worden, zo’n 6 a 8 cm diep. Ik stapte hier op mijn tippen door, zonder natte voeten, maar ik hoorde van de anderen dat zij niet zoveel geluk hadden. De Nederlander stapte er op zijn sandalen door, de anderen hadden natte schoenen en voeten.
Door de vele regen de laatste tijd zijn de rivieren sterk gezwollen en met de lage temperaturen is het beter om natte voeten te vermijden. Laat je dus niet wijsmaken dat je gemakkelijk de Camino kan lopen met wandelsandalen of een soortement sneakers.
Vanmorgen heel rustig aan de dag begonnen: regen tot een uur of 10 met een gevoelstemperatuur van 2°, dan treuzel je wat.
En dat ik pas om 10u vertok, was een goed idee: om 10u05 stopt de regen en ik kom practisch droog toe in de herberg waar degenen die voor mij vertrokken nog niet droog zijn.
Vandaag loop ik de ganse tijd door hetzelfde nationale park en hier staan vele dieren: paarden en ezels, geiten, schapen en koeien. De honden aan de boerderijen zijn allemaal vriendelijk, dat zijn de enige levende wezens die ik zie buiten drie auto’s die passeren.
Hier is het feest in het dorp met zang en het slachten van een varken en worstenmakerij enzo en als we willen kunnen we ook nog de burcht, castollo de las Torres, bezoeken bovenop de berg.
Hier heb ik in een spiksplinternieuwe albergue een kamer van 6 bedden met badkamer voor mij alleen. En de douche is lekker warm. Het is al anders geweest.
Vanavond koken we (Gerrit, Dag en ik) samen. Pedro lust het ook. Is ook weer iets anders dan een menu del pelegrino.
En beter weer dan gisteren, het begint pas serieus te regenen als we terugkomen van het avondeten.
Vorig jaar zijn er in Andalucië zware overstromingen geweest die bruggen en wegen hebben weggespoeld. Nu zijn alle wegen terug opnieuw aangelegd en de bruggen opgebouwd. Tot hier zijn alle wegen zeer goed.
De weersvoorspellingen zijn niet zeer hoopgevend, ach dan worden we maar nat, het is maar 14km.