Griet op weg naar Compostella
Rustige, kortere wandeling tot Lugo, wat me toelaat om in Lugo de stadsomwalling en de kathedraal te bezoeken.
Ik heb ook een verdienstelijke poging gedaan om in de bureau van pelgrims in het Spaans te vragen of er een mogelijkheid bestaat om de C Frances te vermijden, maar dat kan dus niet volgens de personen daar.
Lugo ligt op 100km van Compostela, het einde komt duidelijk in zicht.
Weer een dag op en neer. De temperatuur begint hier nu ook Belgisch te worden: tot 26°.
Normaal is de trip tot O Càdavo, maar om morgen meer tijd te hebben om Lugo te bezoeken, ben ik wat verderop gelopen, de laatste berg over, voorlopig toch. Ik heb echt genoten van het extra stuk dat ik alleen en heel rustig afgelegd heb. En ook in de herberg is het erg rustig, dat doet deugd. Morgen wordt een redelijke vlakke wandeling.
Dat het hier de streek van de veeteelt is, heb ik nog niet verteld. Hier wonen meer koeien als mensen en het enige zwaar verkeer dat hier rijdt zijn tankwagens om de melk op te halen. Gisteren ben ik aan den melkverwerkend bedrijf voorbijgelopen.
De bekende palen van Galicië zijn in het straatbeeld verschenen, dat wil dus zeggen dat ik Asturias verlaten heb en de laatste kilometers in het zicht komen. Om de 500m staat er een paal met resterend kilometeraantal. Het begon op 166, 097 of zoiets. Dus goed op schema.
Het is een meevaller dat in Fonsegrada een nieuwe gemeente herberg werd geopend in 2019, vlak voor jeweetwelwat. Iedereen die de steile beklimming te boven kwam, was blij. Niemand van ons wist dat van die herberg. Ons= 6 overgebleven pelgrims van de C del Norte. Vandaag verlaat Myriam ons, zij stoot morgen door met de bus naar Compostela. De Belgische chocolade die ik in de winkel vond, viel in de smaak. Blijkbaar vinden ze die hier niet lekker; hij stond aan de helft van de prijs ☺️.
Als ik het weerbericht bekijk tijdens de cafe con Lecce met croissant in de bar van a Mesa, kan ik alleen hopen op het beste. De wind had ik al gevoeld, en de enige plaats in Spanje waar het gaat regenen is hier. Het regent als ik na het ontbijt vertrek, maar na een minuut of 2 is het al gedaan en het blijft voor de rest van de dag ongeveer droog.
Wat verderop staat een plakkaat waarop staat dat er in deze streek in 2017 zware bosbranden gewoed hebben en dat we verzocht worden om de paden te volgen. Onderweg zijn er werkzaamheden aan de gang om de natuur terug te herstellen.
De weg voert ons rond een stuwmeer, met redelijk belangrijke hoogteverschillen.
Vandaag breien we nog een culturele activiteit aan de agenda: in Grandes de Salime is er een etnografisch museum, een soort Bokrijk. En gratis op dinsdag. Wat willen we meer? Eten natuurlijk. Het is al zover gekomen dat pelgrims die ik niet ken me aanspreken op straat om te vragen waar te gaan eten!?!? “You seem to be good in it”, zeggen ze dan.
Wat me wel bijblijft van het etnografisch museum is de fototentoonstelling van een fotograaf van 1965 tot ong 1985( ik kan er een paar jaar naast zitten). Dat zijn beelden uit de Middeleeuwen, Galicië is lang het achtergebleven deel van Spanje geweest, agrarisch, en nog is het erg conservatief. De dictatuur van Franco zit daar ook voor iets tussen.
We beginnen met een berg vandaag, en wat voor één: 3u 30 klimmen van 552m naar 1146m, 8,8km. En eigenlijk was ik wat te laat vertrokken omdat ik eerst nog wat verstelwerk gedaan heb, mijn broek had een scheur van 10 cm als ik ze uit de wasmachine haalde en dan heb ik de gaten in de sokken van Kim, een Zuid Koreaan ook ineens dichtgemaakt.
Als ik over de top ben, en terug internet heb, bel ik even met Raymond en ondertussen scheert een roofvogel voorbij.
De drukte neemt elke dag toe, het begint hier ook op een processie te lijken. Tot nu ben ik op tijd in de gemeente herberg geraakt om een bed te hebben, daar kan je niet vooraf reserveren.
Gisteren avond waren we toch met 10, 4 Fransen, 2 Italianen, 1 Zuid-Koreaan, 2 Hollanders en ik. Even was er grote hilariteit als Ilaria vraagt wie die zwarte koe gezien heeft. Onmiddellijk zijn er een zestal gsm’s waarop het beest te zien is.
Er waren nog intiemere foto’s als ze het voorhoofd van Mirko aflikt, hij had niet verwacht dat dat beest zo’n lange tong had.
Vandaag een tocht van ofwel 16 km tot Borres, ofwel tot Pola de Allande. In Borres kan je kiezen tussen 2 routes: een hospitaal route waarop geen albergues zijn, dus te lang om nog te doen, en een zuidelijkere langs Pola de Allande.
Als Kim en ik een stopje inlassen op 4,2 km in de Bar/ winkel van José Manuel Bota, weet die te vertellen dat er morgen veel volk verwacht wordt hier. Vandaag precies nog niet, we zijn met z’n tweetjes in de gemeente herberg maar dat kan nog veranderen. En als we hier fijn binnen zijn, regent het.
Volgens de gidsen is de streek na Borres zeer mooi, ik vond het ervoor ook al mooi.
Nu loop ik weer langs wegen die ik blijkbaar graag fotografeer, volgens mijn fototool zijn er massa’s vergelijkbare opnames in mijn fotocollectie. Dus hier de laatste:
Tegen de middag rommelt het en ik kom net aan een bar als het wat serieuzer regent. Het is wel warm, 20°. Tegen dat mijn biertje op is, schijnt de zon ⛅.
De hond van Auréléen, een landloper met Franse roots, was vanmorgen meegelopen met een Frans koppel. Zij vertelden dat ze het beest hadden toevertrouwd in de volgende herberg aan een pelgrim die terugkeerde. Hopelijk vonden ze elkaar weer.
En we gaan de hoogte in, tot 370m, morgen gaan we boven de 700. Allen was het geluid van een autostrade in aanleg wel wat storend, misschien is het beter om deze trip op een zondag te doen.
In Salas logeer ik in een albergue die gerund wordt door Nicolaas, een Nederlander. Hij heeft een poos in Antwerpen gewoond en hij is verwonderd dat zijn herberg wordt aanbevolen op de Maps.me. Voor de keuze van de trips laat ik me leiden op de site caminocomfort.com. Gewoonlijk zijn die goed uitgebalanceerd qua terrein en afstand en voorzieningen.
Daarnet nog een bericht ontvangen dat op de C.Frances er ongeveer 1500 pelgrims per dag langskomen 😳. Ook hier is het druk. Nicolaas verwacht pas in juli en augustus problemen, hij heeft de meeste bedden hier in het dorp.
Nog even een update over vanavond: Jean Romain is wederom in de wolken over mijn hulp met zijn gsm(zijn foto’s waren gereduceerd tot vierkantjes), het gezamenlijk avondmaal (eco en bio en veggie) was heerlijk met zeer leuke nieuwe contacten. En de hond en Auréléen zijn weer verenigd. Hij kreeg echter niet de toelating om hier te overnachten , maar de volgende morgen zie ik zijn hond aan de deur van de volgende herberg, vastgebonden.
Het is de C Primitivo die ik nu volg. En de eerste stopplaats zou Grado zijn, maar daar was de pelgrimsherberg cerrado (gesloten), de volgende herberg volzet, en op het auto/hostel heb ik niet meer gerekend. 2,4 km verderop was er nog een albergue en ik heb in mijn beste Spaans getelefoneerd en begrepen dat het daar geen probleem was. Als ik de herberg zag, dacht ik dat ik in de hemel kwam: bovenop een berg, tussen de schapen, achter de kerk. Er is zelfs wat te bikken.
.
