Maand: april 2022

Het is toch gelukt om iets minder ver te gaan. Jean Louis had zelfs een slaapplaats in een tent op de camping van Islares vrijgehouden voor mij en de steeds kibbelende broer en zus, maar ik had vanmiddag gereserveerd in de albergue van Liendro, dacht ik. Als we ter plaatse kwamen, was er nog 1 bed vrij (boven een Zuid- Koreaanse). Na wat gepalaver hadden we toch de sportzaal met -matrasjes ter onzer beschikking en van degenen die na ons arriveerden.

Over die Zuid-Koreanen hebben we ook zo onze gedachten; de vrouwen spreken geen woord Engels, en zij nemen de bus zodat zij vroeget in de albergue aankomen😡.

Edith en Jean Romain zijn eigenlijk zeer sympathieke mensen, maar ze zijn het nooit eens. Hij hoort niet goed en zij heeft het altijd gedaan. Hij is echt niet handig met zijn gsm, ik heb al driemaal zijn simkaart ontgrendeld en vanavond heb ik uitgelegd waarom zijn WhatsApp berichten niet verzonden zijn en heb ik hem ingelogd op de Wi-Fi. Ze zijn me eeuwig dankbaar, zeggen ze.

Mooie dag, goed gestapt, zelfs langs Middeleeuwse wegen

Alleen een beetje te ver, maar het is goed afgelopen, geen blaren gevonden. Morgen wat rustiger.

Vanavond was er in de albergue een gezamenlijk maal met nogal veel lawaai.

Vlak voor Ontón ben ik Cantabrië binnengekomen.

Door problemen met updates, wil de publicatie met afbeeldingen niet lukken. Nieuwe pogingen volgen

Het eerste deel van de route loopt langs de baan en langs een industrieterrein, maar dan komt er nog een beklimming van de monte Avril, een 300-tal meters verschil. De nachtelijke regen gaat over in bewolking en nevelslierten in de valleien. Pas rond de middag breekt de zon door.

Om 12 u kom ik aan in Bilbao in het gezelschap van Jean Romain en Edith, zijn zus. Zij zaten bovenop de Monte Avril te eten en we daalden samen af.

In de kathedraal heb ik de kans om een kaarsje te ontsteken. Er zijn onderweg wel veel kerken, maar gesloten.

De namiddag is voor wat rondkuieren in de stad, tot het Guggenheim museum alwaar ik bekenden tegenkom. De herberg ligt een 3tal km verderop, maar er zijn bussen om deze avond met groepje te gaan eten.

Deze deugddoende ontmoetingen met pelgrims hebben me doen besluiten om de C del Norte verder te volgen. Oorspronkelijk dacht ik erover om in Bilbao de c. Olvidado te starten maar de vele modderpartijen en het feit dat er minder overnachtingsplaatsen zijn, heeft me van gedacht doen veranderen.

Een reden zoeken om op Pelgrimstocht te gaan is niet moeilijk, maar als de reden is om te vermageren, dan krab ik toch even in mijn haar.

Het weer is wat je noemt wisselvallig; gisteren zonnig met een avondbuitje, vandaag bewolkt met lichte regen tot 11 u en vanaf 17u zijn de hemelsluizen opengegaan. Wel niet heel koud. Dubbele pech voor degenen die na mij in de herberg aankomen want ik heb de laatste matras op de grond in het halletje vlak voor de liftdeur. De enige oplossing voor de pechvogels is de bus tot Bilbao. Daar hoop ik morgen naartoe te stappen samen met drie Fransen die hier samen met mij de laatste plekken bezetten.

Dit gelooft niemand, het is gewoon te mooi om waar te zijn, dit kan enkel op de Camino. Na een excellente nacht in de gemeente herberg in Markina, terug op weg. Na een uurtje komt een pelgrim in tegengestelde richting naar beneden, hij neemt zijn zonnebril af en stelt zich voor: Joannes van Nūrenberg! Een verklaring: in oktober stapten we parallel op de voie de Puy, tussen Cahors en l’Aire en Adour, waar ik hem hem het laatst zag. Hij ging tot Compostela, dan verder naar Finisterre, dan Porto, terug naar Compostela en hij gaat nu terug naar huis via de C del norte. Wat een deugddoende ontmoeting! Hij zag er goed uit! Hij heeft ook nieuws over de anderen; Manfred, en de dominee en zijn vrouw. Mooi!

Het weer is zeer goed: warm, zonnig, er wordt wel onweer verwacht. Hopelijk zijn we dan onderdak . ‘We’ zijn een groep van een dertigtal pelgrims die dagelijks hetzelfde traject afleggen. De sfeer is zeer goed. Ik geniet.

Morgen passeren we Gernica, dat op 26 april 1937 werd platgebombardeerd door de Duitsers (Waffen) op vraag van Franco omdat de Basken en de republikeinen daar samenstreden. Een vergelijking met Oekraïne ligt voor de hand. Picasso’s Guernica is wereldberoemd en die hangt in Madrid. Ik denk dat ik niet lieg als ik zeg dat Hilde en Flor Picasso en zijn Paloma gezien hebben. De juiste plaats en moment herinner ik me niet meer🙄. En blijkbaar ook ‘iet de juiste naam, want Hilde laat weten dat het Salvador Dali was😥

Gisteren ben ik verderop gegaan dan was voorzien, dus is vandaag de afstand wat minder. Wat niet wil zeggen dat het gemakkelijk was, tot hiertoe heb ik geen enkel probleem, maar ik heb al verschrikkelijke blaren gezien. De C del Norte werd dan ook beschreven als vrij zwaar en nu is het ook eindelijk warmer. Maar ik herhaal:, ook tegen de nieuwkomers, dat ze rustig moeten starten en eventueel hun bagage laten doorsturen en veel drinken zoals na een bloedgift. Blijkbaar heb ik een zekere autoriteit verworven: gisteravond kwam een medepelgrim afscheid nemen en ik weet bij God niet meer hoe hij heette😳. De kortere afstand geeft ons de kans om wat te rusten.

Het laatste stuk vandaag loopt door een bos dat een aantal jaren geleden een zware brand leed. Er is volop nieuwe begroeiing. En dus ook eukalyptusbomen.

Zondagsplicht, net op tijd voor het evangelie om 11u15 dat ik volg op mijn smartphone, de rest versta ik niet, dus ga ik verder. Om 15u30 ben ik in Deba, nog 4,1km te gaan, maar weer bergop en uiteindelijk veel meer want de brug is in herstelling en dus omweg (6,2km) en dan heb ik geluk dat ik niet verloren liep zoals Jean Louis of te laat was zoals Travish en Julia en Alyosha die uiteindelijk een taxi namen. In de herberg wordt geen diner geserveerd, maar de menu in een nabijgelegen Italiaans restaurant is een voltreffer. Zoveel verschillende talen en landen verzameld zonder problemen, het blijft een wonder voor mij. De lijst met landen groeit nog elke dag: Slovenië, Polen, Australië, Ierland, en een koppel uit Nederland die een restjesdoos gingen vragen. Links van mij zaten een Franse man en vrouw die ik al als een eeuwig kibbelend koppel had gecatalogeerd doch het blijken broer en zus die elk hun eigen wederhelft hebben en reden om de Camino te doen.

Gisteravond was het behoorlijk laat eer ik de blog aangevuld heb, maar u mag ervan uitgaan dat het was omdat ik me rot- geamuseerd heb met de nieuwe contacten die er elke dag weer bijkomen, en met het zoeken van een bed voor de volgende dag. Vanmorgen werd ik uitgewuifd door twee Spanjaarden die geen woord buiten Spaans spreken, ze nodigden me zelfs uit om met hen te ontbijten, communicatie met handen en voeten.

Bewolkt met zelfs enkele opklaringen vandaag en geen regen van betekenis totnogtoe, ’t is al erger geweest. Goed stapweer dus. Op een informatiepaneel in het begin van de tocht leerde ik dat de Camino en de GR121 grotendeels samenlopen. Dwz dat er niet veel voorzieningen zijn onderweg. Enkel een koffiebar die gesloten was en een ‘open huis’ van een communiteit/sekte die ook vestigingen ik Canada heeft. Ook gisteren werden we uitgenodigd in zo’n bedoening. Ach ja, je drinkt iets, je geeft iets en dan ga je weer verder. Op de C. Frances heb ik ook een nacht doorgebracht in een dergelijke herberg, en dat heeft me veel geleerd…

Eindelijk droog en zonnig, tot 20gr.

Er waren wel een paar niveauverschillen te overbruggen en dan was er een overzet van een havengeul in Pagaia, maar ik was de ganse dag onder toezicht van enkele medeslapers in de pelgrims herberg van Irun en van Rolf en Ingrid, een Duits/ Canadees echtpaar waarmee ik samen een lunch genoot. Deze Camino werd deze middag weer een incident rijker: na de lunch hoorden we ‘iets’ breken binnen en een jongeman kwam buitengelopen, gevolgd door de dienster die hem wenend achternaging. De deur ging dicht. Enige tijd later mochten we dan toch binnen en zag ik bloeddruppels op de grond en op de lavabo, iets later was de politie daar en kreeg ik toch de kans om te betalen.

Txakoli wijn, ik kende het niet maar volgen Jean Louis is het een plaatselijke lichtsprankelde witte wijn. De druivenlaars lopen mooi uit.

San Sebastian is mooi, maar als de zon schijnt is het overal goed. Hopelijk blijft de weersverbetering nog wat hangen.

De reservering voor morgen in Zarautz is niet zonder grote problemen tot stand gekomen, enfin, dat hoop ik toch. De jongedame aan de balie was niet erg behulpzaam.

Vanmorgen goed vertrokken maar weer ergens verloren gelopen zodat ik terug in Bidarray terechtkwam. De politie en het gemeentehuis hebben me aangeraden om de bus en trein te nemen naar Hendaye via Cambo les bains en Bayonne. Het was dat of terugkeren naar Saint Jean Pied de Port. Met de regen is het toch niet prettig om te stappen, ook niet als je niet weet waarnaartoe. De vier wandelaars die in de gîte logeerden, stappen nu de weg die ik gisteren deed, zij hebben mijn gegevens moesten ze mijn wegbeschrijving vinden. En wonder boven wonder, ze hebben ze gevonden en ik kreeg de scan doorgestuurd maar op dat moment stond ik al op de bus te wachten en was het te laat om nog te vertrekken. Het geluk begint precies toch te keren: even later krijg ik een lift aangeboden van Christophe tot Cambo les bains. Hij kwam zijn stokken ophalen die hij vergeten was in het hotel waar ik stond te schuilen.😃 In Bayonne regent het veel minder, en ook in Hendaye en achteraf in Irun schijnt het weer beter. Om 16u staan we met z’n vieren aan te schuiven aan de herberg en er volgen nog , ik mocht als eerste inschrijven. Een mooie herberg, leuk. Er landt een divers publiek, in de zaal waar ik het eerst een bed mag kiezen, arriveren nog een Zwitser, een Colombiaan, een jonge Nederlander, en zeker drie Franse pelgrims. Vooral mannen, er is nog één koppel. Een Fransman komt me vragen waar ik morgen naartoe ga en hij vertrouwt me toe dat hij liefst bedden met gordijnen heeft en dat hij al enkele malen in een kamer met twee bedden logeerde.