Het is toch gelukt om iets minder ver te gaan. Jean Louis had zelfs een slaapplaats in een tent op de camping van Islares vrijgehouden voor mij en de steeds kibbelende broer en zus, maar ik had vanmiddag gereserveerd in de albergue van Liendro, dacht ik. Als we ter plaatse kwamen, was er nog 1 bed vrij (boven een Zuid- Koreaanse). Na wat gepalaver hadden we toch de sportzaal met -matrasjes ter onzer beschikking en van degenen die na ons arriveerden.
Over die Zuid-Koreanen hebben we ook zo onze gedachten; de vrouwen spreken geen woord Engels, en zij nemen de bus zodat zij vroeget in de albergue aankomen😡.
Edith en Jean Romain zijn eigenlijk zeer sympathieke mensen, maar ze zijn het nooit eens. Hij hoort niet goed en zij heeft het altijd gedaan. Hij is echt niet handig met zijn gsm, ik heb al driemaal zijn simkaart ontgrendeld en vanavond heb ik uitgelegd waarom zijn WhatsApp berichten niet verzonden zijn en heb ik hem ingelogd op de Wi-Fi. Ze zijn me eeuwig dankbaar, zeggen ze.
