Gisteren had ik een poëtisch verhaal geschreven offline over de kikkers die verstoord werden in het ochtendgloren door de gerugzakte passanten, en hoe die kikkers een feestmaaltijd beloofden aan de talrijke ooievaars die hier thuis zijn op kerktorens en graansilo’s. Ook over de eend met kuikens op het Canal de Calabria en de link met de aangepikte eieren thuis in de broedmachine. Vervolgens besprak ik de weg na de splitsing, ik volgde het stippellijnpad door de versgemaaide hooivelden, weg van de weg, en ik besprak het irrigatiesysteem. Ook de vorstschade aan de bomen ontging me niet.
Frustrerend was de ontdekking dat de offline concepten onvindbaar waren en mijn inspiratie verloren.
Maar, beste lezer, de aanhouder wint, en ziehier een tweede poging.
Dat ik mijn tekst kwijt was, was niet de enige tegenslag; mijn eerste blaar is verschenen op mijn rechtervoet, maar dat zal me niet beletten om door te gaan.
Vannacht logeerde ik in het klooster met de zingende nonnetjes, gisteravond de zangstonden en de eucharistie met Pelgrimszegen bijgewoond.