De Fenistil heeft zijn werk gedaan en dus verlaten we al om 6u45 de buitenwijken van Léon. Enkele kilometers verderop, krijgt mijn trouwe Deense compagnon het overlijdensbericht van zijn schoonzus, de zus van Solveg. Voor hem is de Camino afgelopen, hij neemt een taxi naar Compostella en vliegt morgen terug naar Denemarken. Ook dat is de Camino, zoals het leven zelf: een lach en een traan. Dus alleen verder langs een niet zo interessante baan, 20km. Pas in het laatste dorp verlaat ik de grote weg. Aan mijn rechterhand komen de bergen dichterbij en de besneeuwde bergtoppen lokken.
De ontvangst in de albergue is bijzonder hartelijk, zeker als ze merken dat het mijn verjaardag is. Dank trouwens aan iedereen die mij gelukwensen stuurde! En dan is er ULTREIA weer: Paola een Zuid-Tiroolse, nodigt me uit om morgen samen te stappen, het warmt me helemaal op en ik voel me niet langer in een hoofdstuk van ‘leven en dood in den ast’, van Streuvels.
Zoals verwacht kwam er na de cena een taart en gezang in verschillende talen. Erg aangrijpend.
Ik volg je wel Griet.
Nog van harte gefeliciteerd met je verjaardag.
Dappere Dodo